-Third-Person’s POV-
Dalawang buwan lang e lumipat din sila ulit. Hindi kasi nila kayang bayaran, lalo pa at tinatapos pa niya ang unang semestre niya sa kolehiyo sa Maynila, back and forth, 150pesos ang pamasahe niya, araw-araw. At hindi pa nakakabalik nun ang Papa niya sa trabaho.
Buti na nga lang at may bakante ng unit sa tapat lang ng bahay ng Tita Myra niya, (ikatlong anak ng Lola niya, at ika-apat naman ang Papa niya) kung saan nakapisan ang Lola niya. Hindi pabigat ang matanda sa tita niya, pinapadalhan kasi ito ng tito niya na bunsong anak nito, kaya nga’t palagay ang loob nitong tumulong sa kanila.
(Nagsalita ng waray si Rowie.)
“Anong sabi mo? Hahaha, leshe ka. Nagsalita ka na naman ng hindi ko naiintindihan. Umayos ka nga. Hahaha.” :D
“Wala sabi ko, MAPA ka ba?.”
“Hmmm, bakit?”
“Eh sa tingin ko, ikaw na ang MAPApangasawa ko. ;))”
“Hehehe. Ikaw talaga.”
“Alam mo, boo (BOO ang endearment nila sa isa’t isa, si Rowie ang nagbigay nun), ok lang sa’kin na nandiyan ka nakikinig sa mga problem ko. Ok na yun.”
“Sus, ang drama naman nito. Syempre kaya mo nga ako girlfriend, di ba?”
“Kaya nga swerte ko talaga sa’yo.”
“Nakow.. Hehehe.”
At hayun nagpatuloy lang ang walang humpay nilang pag-uusap sa phone. Unlimited call naman kaya wala silang problema. ;)
Nasa Samar kasi itong si Rowie. Pero sa Pasay sila nagkakilala. Napunta lang siya dun dahil na rin sa kagustuhan ng Mama nito. Ilang beses na kasing nahihinto ng pag-aaral dahil sa pakikipag-barkada.
Andun yung may kaaway siya sa ganito, aabangan siya, pagti-tripan, kaya hindi na lang siya papasok.
Kaya nga nasa ikatlong taon pa lang ito sa high school kahit magkasing-edad lang sila. Well, mas matanda lang ng konti si Joyce. Mga apat na buwan lang naman ang pagitan.
At hayun nga ang desisyon ng Mama ni Rowie, ipatapon siya doon sa lugar kung saan malayo sa barkada niya. Para na rin makapagtapos ito ng pag-aaral.
“Boo, ikaw lang talaga ang inspirasyon ko. Kaya nga ko ginaganahan pumasok araw-araw dahil sa’yo. Pag nga tinatamad ako pumasok, naiisip ko lang, ‘ay magagalit si Joyce pag di ako pumasok.’ Kaya mapapabangon na rin ako.”
“Weeh?” eksaheradang tanong niya. Pero sa totoo lang, kinikilig talaga siya.
“Oo nga, promise.”
“Mm-hmm.”
“Parang ayaw pa maniwala ah.”
“Naniniwala ako. J”
“Kaya dapat behave ka lang jan ha? Mamaya niyan nagpapaligaw ka na rin sa ibang lalaki. Naku.”
“Mukha mo, ni hindi nga ko nalabas ng bahay. Yung mga pinsan ko nga lang dito ang kaibigan ko. Baka ikaw, nakikipaglandian lang jan, hmp.” Kunwari nagtatampo.
“Hindi, ‘no. Ikaw lang kaya mahal ko.”
“Talaga? Promise?”
“Promise.”
“Eh di, mabuti.”
“Eh di mabuti din.”
“Hehehe.”
…..
Wala ng mapag-usapan.
Si Rowie, “Ui, kwento ka naman ng nangyayari sa’yo jan. Ako na lang lagi?”
“Ako? Eh wala naman ako maiku-kuwento eh.”
Wala naman talaga. Kasi hindi na siya pumapasok.
Oo, pagtapos ng unang semestre, huminto na rin siya.
Natanggal kasi yung scholarship niya. Hindi umabot sa grade quota. Pero konti lang naman ang pagitan.
Lahat nga ng scholar ng taon na iyon, sa batch nilang unang taon sa pribadong kolehiyong iyon, eh walang nakaabot sa quota. Kaya gumawa ng paraan ang butihin nilang Admission Head para paki-usapan ang Presidente na babaan na lang ng 50% ang tuition at huwag tuluyang alisin sa kanila.
Nangyari nga. E kaso, kamusta naman yung 50%? Hello? 18k per sem pa rin kaya ang babayaran niya dun. Alam niyang hindi na nila kakayanin yun, kaya lilipat na lang sana siya ng state university doon sa Laguna.
Kaso, badtrip talaga ang tadhana. Yung nasa malapit nila, hindi tumatanggap ng 2nd semester enrollees.
Kaya try sila ng pinsan niya sa pinapasukan nito. Medyo malayo, dahil kabilang lungsod na iyon. Pero iyon na ang pangalawang mas malapit na public.
Pwede naman kaso, huling araw na pala iyon ng tanggapan ng transferee. At wala siyang dalang requirements dahil mag-iinquire pa lang sana sila.
In short, wala siyang napasukan ng taong iyon.
“O sige ako na lang ang magku-kuwento.”
At nagpatuloy na nga lang sa pagkuwento si Rowie.
Hagikgik, tawa, “ahh”, “hehehe”, “o tapos”. Panay ganun ang sagot ni Joyce.
Wala naman kasi siyang kinalaman sa mga kinukuwento nito.
In other terms, walang kakuwenta-kuwenta ang pinag-uusapan nila.
Pero dahil sa mas gusto nga nilang kausap ang isa’t isa, na tanging paraan lang para magkaroon sila ng ugnayan kahit nasa malayo, sige lang. Gorabells lang sa usap.
Pag na-lowbatt na pareho ang cellphone nila, titigil. Tapos tawagan ulit.
Hanggang sa matapos ang unlimited calls.
Minsan sa isang linggo isa sa kanila ang magpapa-unli.
Tapos yung weekdays, na kagustuhan ni Joyce na wag silang magtawagan para hindi naabala si Rowie sa pag-aaral, text lang sila.
Pero tatawag o makikitawag pa rin si Rowie kapag wala daw silang teacher.
Yun at yun ang nagiging routine ng relasyon nila.
Bago kay Joyce yun, kung sa seryosong relasyon lang din naman.
Meron na rin kasi siyang mga naging ka-relasyon na hanggang phone lang. pero hindi niya sineseryoso dahil alam na alam din naman niyang trip lang siya ng mga yun.
Pero iba kay Rowie eh. Hindi din niya maintindihan kung paano naging iba.
Basta, bago sa kanya yung nararamdaman niyang yun.
“Promise mo, boo, wag kang magsasawa sa akin, hangga’t mahal pa kita ha?”, biro ni Joyce.
“Hinding-hindi, basta ikaw din ha?”
“Boo, alam mo bang dating farm ‘tong puso ko?”, banat ni Joyce. Uso kasi talaga sa kanila ‘yun. Para naman kahit papano, may sweetness na dala yung mga tawagan nila.
“Aba, bumabanat ah. Bakit?”
“Kasi dati maraming hayop, ngayon, COW na lang :”> Hehehe..”
“Ayii. Oh ako naman. Wait. Ahmmm…”
“Ang tagal, walang maisip? :p”
“Wait lang, excited lang kiligin?”
“Hahaha, duuhhh?!”
“Eto, boo. Kailan ba kita pwedeng tubusin?”
Joyce, “Aba, bago yan ah. Bakit?”
“Eh kasi sobra-sobra na ang interes ko sa’yo e. J <3”
“Yun naman. Boo, dalawa ba puso mo ngayon?”
“Ha, bakit?” May pagka-exagge pang sabi ni Rowie.
“Eh kasi binihag mo na pati puso ko e.”
“Ayiie, kinilig ako dun ah. Hahaha.”
“Hahaha.”
PASKO.
Halos hindi na naiiwan ni Joyce ang cellphone niya. At hayun nga at narinig siya ng kanyang Lola minsang kausap niya si Rowie.
“Oh sige na, boo. Tawag na lang ako sa’yo mamaya ha? Kakain lang kami. Bye. Love you, too.”
“Aba, aba, sino yang ka-aylabyuhan mo dyan?”
Naku, patay narinig ni Lola. Pano ‘to? x_x
RSS Feed